حواله آن است كه بدهكار بدهى خود را بر عهده ديگرى بگذارد و طلبكار قبول كند(1).
1- موقعى كه انسان حواله مى دهد, بايد بدهكار باشد, پس اگر بخواهد چيزى از شخصى قرض بگيرد, تا وقتى از او قرض نگرفته است نمى تواند آن را به شخص ديگرى حواله كند كه آنچه را بعداً قرض مى دهد, از آن شخص بگيرد(2).
2- طلبكار مى تواند حواله را نپذيرد, اگر چه فردى كه به او حواله شده , فقير نباشد و در پرداختن حواله هم كوتاهى نكند.(3)
3- بعد از آن كه حواله درست شد, حواله دهنده و كسى كه به او حواله شده نمى توانند حواله را به هم بزنند, مگر آن كه يكى از آنان براى خود حق به هم زدن حواله را قرار دهند, كه در اين صورت مطابق قرارى كه گذاشته اند مى توانند حواله را به هم بزنند. (4)