1ـ در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست انسان آن را به عربى بخواند, پس اگر بگويد: <چنانچه مريض من خوب شود براى خدا بر من است كه هزار ريال به فقير بدهم >.نذر او صحيح است .(1)
2ـ نذر كننده بايد مكلف و عاقل باشد و به اختيار و قصد خود نذر كند, بنابراين , نذر كسى كه او را مجبور كرده اند, يا در حال عصبانيت بى اختيار نذر كند صحيح نيست .(2)
3ـ نذر زن بدون اجازهء شوهر باطل است .(3)
4ـ انسان كارى را مى تواند نذر كند كه انجام آن برايش ممكن باشد, بنابراين كسى كه مثلا نمى تواند پياده به حج برود, اگر نذر كند كه پياده برود, نذر او صحيح نيست .ل(4)
5ـ اگر انسان نذر كند كارى را انجام دهد, بايد همانطور كه نذر كرده عمل كند, پس اگر نذر كند روز اول ماه روزه بگيرد, چنانچه روز قبل يا بعد از آن به جا آورد, كفايت نمى كند.(5)
6ـ اگر نذر كند كه به فقير معينى صدقه بدهد, نمى تواند آن را به فقير ديگرى بدهد.(6)
7ـ اگر نذر كند كه به زيارت يكى از امامان عليه السلام برود, چنانچه به زيارت امام ديگر برود, كافى نيست و چنانچه به واسطهء عذر نتواند آن امام را زيارت كند, چيزى بر او واجب نيست .(7)
8ـ اگر براى حرم يكى از امامان عليه السلام يا امامزادگان چيزى نذر كند, بايد آن را به مصارف حرم برساند, از قبيل فرش , پرده و روشنايى .(8)
9ـ اگر براى خود امام عليه السلام يا امامزاده چيزى نذر كند, چنانچه مصرف معينى را قصد كرده , بايد به همان مصرف برساند و اگر مصرف معينى را قصد نكرده , بايد به فقيران و زائران بدهد و يا مسجد و مانند آن بسازد و ثواب آن را به امام عليه السلام هديه كند.(9)
س ـ كسى كه نذر كرده كه مبلغى در موردى نظير اطعام و غيره صرف نمايد, آيا مى تواند اين مبلغ را به يكى از حسابهاى ضرورى تر, نظير جبهه يا جنگ زدگان واريز نمايد ؟
ج ـ اگر نذر با صيغهء معتبر شرعى بوده , بايد بر طبق نذر عمل شود و اگر صيغه نداشته , اختيار با خود شماست .(10)
اگر انسان بدون عذر به نذر خود عمل نكند كفاره واجب مى شود ; يعنى بايد: يك برده آزاد كند.
يا به شصت فقير طعام دهد.
يا دو ماه پى در پى روزه بگيرد(1)