1- قرآن
2- سنّت
قول معصوم (ع )
فعل معصوم (ع )
تقرير معصوم (ع )
3- عقل
4- اجماع (اتفاق فقها بر حكمى از احكام شرعى )
قرآن , كه مجموعهء وحى الهى بر پيامبر اكرم اسلام (ص ) مى باشد و به خواست خداوند بدون هيچگونه نقص و اضافه به دست ما رسيده اوّلين و بهترين ملاك عمل و منبع استنباط احكام مى باشد.
مجموعهء گفتار امامان معصوم (ع ) و دستورها و آموزشهاى قولى آنان , كه روش درست كردارى را به ما مى آموزد, يكى از منابع معتبر فقهى است كه در كتب روايى جمع آورى شده است .
از آنجا كه ائمهء معصوم (ع ) از هر خطا و اشتباهى در امان هستند, كردار آنان نيز مانند گفتارشان مى تواند ملاك عمل براى ما باشد, كه اين دسته نيز در كتب تاريخى و روايى با عنوان <سيرهء عملى معصومين > آمده است .
چون نهى از منكر و بازداشتن افراد جامعه از كار خلاف و اشتباه (در غير موارد تقيّه ) از وظايف پيشوايان معصوم (ع ) است , از اين رو, در مواردى كه فرد يا افرادى در حضور معصوم (ع ) عملى را انجام داده باشند, در حالى كه تقيه اى در كار نبوده , و معصوم (ع ) آن عمل را تاءييدكرده يا لااقل از آن نهى نكرده باشد, به عنوان عملى مورد امضا و تقرير ايشان , مى تواند ملاك ديگرى براى عمل و منبعى براى استنباط فقه باشد.
اگر براى حكمى از احكام , دليلى از قرآن و سنّت نيابيم , آنچه كه عقل بشرى بدان حكم كند و يا فقهاى شيعه بر آن اتفاق نظر داشته باشند, كه حاكى از رضايت معصوم (ع ) باشد, مى توان مطابق آن فتوا داد و وظيفه مكلفين را مشخص كرد.