شركت بر دو نوع است :
1- شركت غير عقدى
2- شركت عقدى (قراردادى ).
شركت عقدى : به آن معنا است كه دو نفر با هم قراردادى ببندند كه با مال مورد اشتراك خود معامله كنند. به اين نوع شركت <شركت اكتسابى > هم مى گويند.
شركت غير عقدى : عبارت است از بودن يك چيز براى دو يا چند نفر بدون قرارداد; مثل آن كه مالى از كسى به چند نفر به ارث برسد يا شخصى فرد ديگرى را در مال خود شريك كند(1).
1- شركت عقدى , فقط در اموال , صحيح است پس اگر دو نفر قرارداد ببندند كه هر چه كارشان در آمد داشت با هم شريك باشند صحيح نيست , خواه عمل آنها يكنواخت باشد; مثلاً دو نفر خيّاط با هم قرار بگذارند كه هر چه درآمد داشتند باهم شريك باشند. يا عمل آنها متفاوت باشد; مانند خياط و نسّاج , بلى اگر يكى از آنها نصف منفعت خود را به ديگرى مصالحه كند به چيزى , و آن ديگرى هم نصف منفعت خود را به همان چيز مصالحه كند اشكال ندارد(2).
2ـ اگر در عقد شركت شرط كنند كه هر دو با هم خريد و فروش نمايند يا هر كدام به تنهايى معامله كند, يا فقط يكى از آنها معامله كند, بايد به قرار داد عمل نمايند(3) .
3ـ اگر معين نكنند كداميك از آنها با سرمايه خريد و فروش كند, هيچيك از آنان بدون اجازهء ديگرى نمى تواند با آن سرمايه معامله كند(4)
4ـ هر وقت يكى از شركا تقاضا كند كه سرمايهء شركت را قسمت كنند, اگر چه شركت مدت داشته باشد, بايد]; ديگران قبول كنند.(5)
5ـ اگر يكى از شركا بميرد يا ديوانه شود, يا حاكم شرع او را از تصرف در اموالش اًمنع كند, ساير شركا نمى توانند در مال شركت تصرف كنند.(6)
6ـ اگر شريك چيزى را نسبه براى خود بخرد, نقع و ضررش مال خود اوست اًولى اگر براى شركت بخرد و شريك ديگر به آن معامله راضى باشد, نفع و ضررش لله براى هر دوى آنهاست (7).